سردرگمی..

این روزها خیلی احساس عجیبی دارم میون همه این درس خوندنها حسهای مبهمی دارم که نمیتونم حتی قشنگ بیانشون کنم. مطمئنا خستگی امتحانا یه طرف و فشار زندگی یه طرف. ابهام برای شروع دوباره درمان هم یه طرف دیگه. وقتی فکر میکنم دوبار میخوام برم زیر بار یه عالمه امپول و سونو و پانکچر و ترانسفر و راهروها بیمارستان و اتاق عمل و رفتن به ازمایشگاه و برگشتن به خونه و بعد دو ساعت زنگ زدن و پرسیدن که چی شد بالاخره جواب این همه دوندگی و خستگی من؟ اونم با یه حالت طلبکارانه و خیلی ریلکس بگه منفیه خانم. میگم تیتر بتامو میشه بگین؟(دلمو خوش میکنم که ممکنه بتام مثلا 20 باشه) میگه 1. و بعد نشستن و گریه کردن و ناشکری کردن.

خدایا منو ببخش به خاطر همه ناشکری هام. وقتی میگفتم خدایا این چه سرنوشتیه که من دارم؟ چرا با من این کارو میکنی؟ چرا از من بدت میاد و چرا منو اینقدر منتظر میذاری؟ الان از همه اون حرفا پشیمونم. چون من حق نداشتم اون حرفا رو بزنم. 

خدای خوبم به خاطر داده و نداده ات شکر.

امروز که بهت نگاه کردم دیدم چه پیر شدی مامانی. دیدم چی بیرمق شدن چشمات. چه خسته نگاهت. دیدم که این آخرا پسرت از سختی دادن بهت کم نذاشت. دلم میلرزه وقتی به نبودنت فکر میکنم. چون ازت دورم. چون مخصوصا از وقتی همیشه سرم تو درس و زندگیم بود و بیشتر از اون از موقعی که از ولایت اومدیم این شهر کمتر دیدمت. کمتر باهات حرف زدم و یواش یواش ازت خیلی دور شدم. به بابا هم همینظور ولی مال اون صد بار بیشتر چون بابا دیگه واقعا پا به سن گذاشته و میترسم از از دست دادنتون. چون تو این سالهای اخیر به لطف داداش و زن داداش خیلی جمع گرم خانوادمون سرد شد و دور و دورتر. و دیگه از اون دور همی ها خبری نیست. از اینکه همه خواهر برادرا همه با هم تو یه روز جمع شن خونه مامان و بابا.  دلم براش اون شلوغی ها تنگ شده. برای خنده و شادی ها تنگ شده.

میشه دوباره من اون روزا و ببینم خدای جون؟