اولین دوست وبلاگی من بدرود

چه سخته باور نبودت آسمونی کوچک، دوست کوچولوی من که دستاتو تو شبهای احیا و عزاداری برای مادرشدن من بالا بردی چطور باور کنم نبودنت رو؟ نمیدونم کی و چطور مهر شما دو تا فرشته زیبا به دلم نشست که همیشه جویای حال و احوالتون بودم و تنها دوستای کوچک وبلاگی من بودید که رابطمو باهاتون از همون سرآغاز نوشتن مامان الهام حفظ کردم. چقد برام مثل خواهرزاده هام عزیز بودی کیارش نازنین. از چند روز قبل که الهام عزیزم این خبر سیاه و بهم داده تو شوکم و نمیتونم باور کنم. تا به حال پرکشیدن هیچ دوست مجازی اینقد منو بهم نریخته بود. اما الان که فکر میکنم میبینم مرگ گریز ناپذیره و یک حقیقت محض و غیرقابل انکاره. الهام عزیزم به خود خدا قسم که خدایی که کیارش و بهت داد و خودش گرفتش همین خدا رئوف بردباری و شکیبایی بر این داغ و بهت میده دوست مهربون من. کیارش جلوی در بهشت منتظر خواهد بود همونجا که عرش کبریاست. الهام خوبم یقین دارم وقتی برای من پیام گذاشتی و در اون حالت منو به صبر دعوت کردی، بی شک خودت خوب تونستی از پسش بربیای و تحسینت میکنم. من یکسره براتون صبر آرزو میکنم و از درگاه خداوند مهربون میخوام این راه و براتون آسون کنه. 

کیارش جانم از همون بالا حواست به دل مامان الهام و باباییت و کیانا باشه بزرگ مرد کوچک.