حالم

وقتی پشت سر هم اینجا مینوسم یعنی حالم خوب نیست. یعنی دلم فقط میخواد با خودم حرف بزنم. یعنی مثل همین الان که رو سینک داشتم برنچ و میشستم که خیس کنم چند دیقه اب داشت میرفت و من اشک میریختم و با صدای بلند هق هق میکردم.

نمیخوام بهش بگم که حالم خوب نیست اما اون خودش میدونه وقتی تو ظاهر زیاد میخندم حالم خوب نیست. یعنی نمیدونه؟ نمیدونه وقتی میاد دنبالم و من ازدور میخندم یعنی کلا به هم ریختم؟

دلم میره روزای اول عروسی میرم سراغ آلبوم با اون حال خستگی مفرطم میرم سراغ عکسا عروسی و دونه دونه نگاهشون میکنم. اون غم بزرگ چیه تو چهره من نشسته؟! تو تقریبا همه عکسای بعد عروسی تا دو سال پیش یه غم بزرگ تو چشمای منه! اما عکسای قبل عروسی، تو همشون چشام از خوشحالی برق میزنه چشمام چشمای یه آدم شیطون و سربه هواست، نه یک زن غمگین و ترسو!

این ترس از کجا اومد تو دل من لونه کرد؟ چرا یه مشت عقب افتاده نادون تونستن این کار و با من بکنن؟یعنی من حین شیطنت و جسارت اینقدر ضعیف بودم؟! منی که هم تو همون سن 8 سالگی که از شهرستان میرفتیم مهمونی خونه خاله، تو تهران به اون بزرگی تک و تنها میرفتم برای خاله خرید میکردم و میاوردم و هرگز حتی راهمو گم نکردم. چطور یه مشت پشت کوهی نادون تونستن منو به زانو دربیارن؟!

دلم میخواد هرگز دوباره هیچ کدومشونو نبینم چون اصلا با دیدنشون حال خوبی بهم دست نمیده. یه مشت آدم عقب مونده و از همه جا بی خبر کز کردن تو اون روستا و تازه کیلو کیلو هم اعتماد به سقف دارن!